O miłości Boga i bliźniego, o jedności serc i wspólności rzeczy

1. Nade wszystko, bracia najmilsi, miłujcie Boga, a następnie i bliźniego, ponieważ są to przykazania w pierwszym rzędzie nam dane. Oto są przepisy, które wam w klasztorze żyjącym zachowywać nakazujemy. Zasadniczą przyczyną, dla której zgromadziliście się razem, jest to, abyście jednomyślnie mieszkali w domu i mieli jedną duszę i jedno serce skierowane ku Bogu. A nie nazywajcie czegokolwiek swoją własnością, lecz niech wszystko będzie wam wspólne, a przełożony niech każdemu z was udziela pokarmu i odzienia, nie jednakowo wszystkim, bo nie wszyscy macie jednakowe zdrowie, lecz raczej każdemu tyle, ile potrzebuje. Tak bowiem czytacie w Dziejach Apostolskich, że „wszystko mieli wspólne i rozdzielano każdemu według potrzeby” . Ci, którzy na świecie coś posiadali, niech po wstąpieniu do klasztoru chętnie zechcą to przekazać na wspólną własność. Ci zaś, którzy nic nie posiadali, niech nie domagają się w klasztorze tego, czego nawet na świecie mieć nie mogli. Jednakże ze względu na ich słabość trzeba im udzielać tego, czego potrzebują, chociażby ich ubóstwo na świecie było tak wielkie, że nie mogli znaleźć nawet rzeczy koniecznych. Tylko niech się nie uważają za szczęśliwych jedynie dlatego, że znaleźli tu taki pokarm i odzienie, jakiego na świecie mieć nie mogli.

O pokorze

2. Niech nie zadzierają głowy, ponieważ znajdują się teraz w gronie tych, do których na świecie nawet by przystąpić nie śmieli, ale niech wznoszą swe serca w górę i ziemskich próżności nie szukają, aby klasztory nie stały się pożyteczne jedynie dla bogatych, a nie dla biednych, skoro bogaci tu uniżają się, a biedni wbijają w pychę. Ale też i ci, których na świecie uważano za mających jakieś znaczenie, niech nie pogardzają swoimi braćmi, którzy z biedy przyszli do tego świętego zgromadzenia. Niech raczej starają się chlubić z ubogich braci, niż z godności bogatych rodziców. Niech się także nie wynoszą, jeśli wnieśli coś ze swego majątku do wspólnoty, ani też niech się nie pysznią z bogactwa, jakie przekazali klasztorowi, za-miast korzystać z niego na świecie. Zaiste, każda inna niegodziwość skłania do popełniania złych czynów, pycha zaś zastawia sidła nawet na dobre uczynki, aby je zniszczyć. I cóż pomoże rozdać swój majątek biednym i samemu stać się ubogim, skoro nędzna dusza, pogardzając dobrami, staje się bardziej pyszna niż była wtedy, kiedy je posiadała? A zatem żyjcie wszyscy w jedności i zgodzie, i czcijcie w sobie nawzajem Boga, którego staliście się świątynią.

O modlitwie i brewiarzu

3. Trwajcie gorliwie na modlitwie o ustalonej godzinie i porze dnia. W oratorium niech nikt nie czyni czego innego, jak tylko to, do czego zostało ono przeznaczone i od czego też wzięło swą nazwę, tak aby ci, którzy w wolnej chwili chcieliby się pomodlić poza ustalonymi godzinami, nie mieli przeszkody od tego, kto by zamierzał tam robić coś innego. Gdy w psalmach i hymnach modlicie się do Boga, rozważajcie w ciszy serca swego to, co wypowiadacie głośno. A śpiewajcie tylko to, co czytacie (w rubrykach), że jest wyznaczone do śpiewania; co zaś nie jest wyznaczone do śpiewania, tego nie należy śpiewać.

O poście i posiłku

4. Ciało wasze ujarzmiajcie postami i wstrzemięźliwością w jedzeniu i piciu, o ile zdrowie pozwala. Kto zaś nie może pościć, to niech przynajmniej nic nie je poza godzinami głównych posiłków, chyba że jest chory. Od momentu przyjścia do stołu aż do odejścia od niego, słuchajcie, co wam czytają wedle zwyczaju, bez hałasu i sprzeczek, tak aby nie tylko usta brały pokarm, ale i uszy pragnęły słowa Bożego.

O trosce względem chorych

5. Jeśli z uwagi na poprzednie warunki życiowe niektórzy bracia są jeszcze delikatni (słabi) i w pokarmach traktuje się ich inaczej, nie powinno to być przykre, ani wydawać się niesprawiedliwe tym, których odmienne pochodzenie uczyniło silniejszymi pod tym względem. I niech nie uważają tamtych za szczęśliwszych, ponieważ jedzą to, czego oni nie jedzą, ale raczej niech się cieszą, że są silniejsi od tamtych. A jeśli tym, którzy przyszli do klasztoru z wygodniejszych warunków życia, udziela się czegoś z pokarmu, ubrania, pościeli i okrycia, czego drudzy, silniejsi i przez to szczęśliwsi, nie otrzymują, to ci ostatni, którzy nie otrzymują, powinni pomyśleć, jak wielką drogę musieli tamci przebyć ze swego poprzedniego życia świeckiego do naszego życia zakonnego, chociaż nie zdołali jeszcze przystosować się do skromnego życia tych, którzy fizycznie są silniejsi. Ani też nie powinni domagać się wszyscy tego, co widzą, że tylko niektórzy otrzymują, i to nie dla ich wyróżnienia, ale dla przyjścia im z pomocą, aby nie doszło do tej godnej pogardy przewrotności, że w klasztorze osoby z bogatych rodzin pilnie pracują nad sobą, jak tylko mogą, a osoby ubogiego pochodzenia stają się wybredne. Zaiste, jak chorzy powinni mniej przyjmować pokarmu, żeby nie pogarszać jeszcze stanu zdrowia, tak znów po chorobie trzeba ich traktować, aby jak najszybciej odzyskali siły, choćby do klasztoru przyszli z największej nawet biedy, bo niedawna choroba sprawiła dla nich to, co dla bogatych poprzedni ich sposób życia. Kiedy zaś odzyskają już pierwotne siły, niech powracają do poprzedniego, szczęśliwszego trybu życia, który o tyle bardziej przystoi sługom Bożym, o ile mniej potrzebują. Niech się też nie trzymają kurczowo wygód, które były dla nich konieczne w czasie choroby. Ci bracia niech się uważają za bogatszych, którzy w skromnym sposobie życia są wytrzymalsi. Lepiej jest bowiem mniej potrzebować niż wiele mieć. 

O odzieniu i zewnętrznym zachowaniu się 

6. Niech nie będzie okazały wasz ubiór, ani też nie starajcie się podobać ubiorem, lecz dobrym postępowaniem. Kiedy gdzie idziecie, razem idźcie, a gdy tam przyjdziecie, razem pozostańcie. W sposobie chodzenia, stania i we wszystkich ruchach waszych niech nie będzie nic takiego, co by mogło kogoś gorszyć, ale owszem to wszystko, co przystoi świętemu waszemu powołaniu. Jeśli wzrok wasz padnie na jaką niewiastę, nie zatrzymujcie go na niej. Wprawdzie nie jest wam zabronione widzieć niewiast, gdy gdzie idziecie, ale pożądać je lub chcieć być przez nie pożądanym, to wielkim jest występkiem. Nie tylko bowiem przez dotyk i uczucie namiętności przychodzi pożądanie i nawzajem budzi się ono u niewiast, ale także przez nieskromne spojrzenia. I nie mówcie, że macie czystą duszę, skoro oczy wasze są nieskromne, bo: „spojrzenie oka nieskromnego, to zwiastun serca nieczystego”. A gdy wzajemnym spojrzeniem serca milcząco przekazują sobie wzajemnie nieczyste zamiary, to choćby nawet nie doszło do grzesznego zbliżenia ciał, znika czystość w obyczajach. Ten, kto ma oczy utkwione w niewiastę i pragnie, aby i ona tak samo patrzyła na niego, niech nie sądzi, że nikt tego nie widzi. Zaiste, widzą go, i to ci, o których nawet nie przypuszcza, że go obserwują. A załóżmy nawet, że dzieje się to w ukryciu i nikt z ludzi nie patrzy. Ale co zrobi z Tym Obserwatorem z góry, Wszechwidzącym, przed którym nic się skryć nie może? Czyżby należało sądzić, że On wcale tego nie widzi, skoro na to patrzy z tak wielką cierpliwością, co i mądrością? Jemu to właśnie mąż Boży niech się lęka narazić, a wtedy nie będzie pragnął w grzeszny sposób podobać się niewieście. Niech pomyśli, że On widzi wszystko, a wówczas nie będzie chciał nieskromnie patrzeć na niewiastę. W tej też sprawie zalecona jest bojaźń Boża, gdy napisano: „Obrzydliwością jest dla Pana ten, kto natrętnie wpatruje się oczyma”. Kiedy więc jesteście razem w kościele czy gdziekolwiek indziej, gdzie są i niewiasty, strzeżcie nawzajem swojej czystości. Bóg bowiem, który mieszka w was, będzie i w ten sposób strzegł was przy waszej współpracy.

O upominaniu braterskim

7. A jeśli u któregoś z was zauważycie ową pożądliwość oczu, o której mówię, zaraz go upominajcie, aby już zapoczątkowana nie rozwijała się dalej, lecz u samych podstaw została stłumiona. A gdy zauważycie, że zaraz po upomnieniu, albo innego dnia znów robi to samo, wtedy ten, kto by to zauważył, powinien go wyjawić jako zranionego, którego należy leczyć. Wpierw jednak trzeba to powiedzieć drugiemu albo i trzeciemu (bratu), aby świadectwem dwóch albo trzech można było mu to udowodnić i z odpowiednią surowością skarcić. I nie sądźcie, że jesteście nieżyczliwi, źle usposobieni, gdy to ujawniacie. Zaiste, mniej winni nie jesteście, jeśli milcząc, pozwalacie ginąć braciom swoim, podczas gdy ujawniając, moglibyście wprowadzić ich na drogę poprawy. Gdyby bowiem brat twój miał jakąś ranę na ciele i chciał ją ukryć z obawy przed operacją, czyż nie byłoby rzeczą okrutną z twojej strony, gdybyś milczał, a wyrazem miłosierdzia, gdybyś tę ranę wyjawił? O ileż bardziej powinieneś wyjawić jego ranę duchową, aby nie gniła w sercu ku jego własnej zgubie! Ale zanim powie się innym, którzy by - w razie zaprzeczania - mogli świadczyć, trzeba powiadomić o tym przełożonego. Być może, że winny zechce się poprawić, a wówczas nie będzie potrzeby wyjawiać tego innym. Lecz jeśliby zaprzeczał, wtedy trzeba wezwać świadków i wobec wszystkich braci udowodnić mu winę, już nie przez jednego świadka, ale przez dwóch lub trzech. Ten zaś, któremu winę udowodniono, powinien ponieść karę w celu poprawy, według osądu przełożonego lub kapłana, do którego to należy. Gdyby zaś kary przyjąć nie chciał i sam nie wystąpił, niech będzie usunięty z waszego zgromadzenia. Bo to również robi się nie z pobudek zemsty czy okrucieństwa, ale troski i miłosierdzia względem innych, z których wielu mógłby zarazić swoim zgubnym postępowaniem. Ale to, co powiedziałem o niewpatrywaniu się w niewiasty, należy także pilnie i dokładnie zachować przy wykrywaniu, zakazywaniu, ujawnianiu, udowadnianiu i karaniu innych grzechów, ale zawsze z miłością do człowieka, a nienawiścią do wykroczeń. Kto by doszedł tak daleko w złem, że przyjmowałby po kryjomu od kogo listy lub jakie-kolwiek podarunki, to jeżeli dobrowolnie się przyzna, trzeba mu winę darować i modlić się za niego. Jeżeli zaś schwyta się go i winę udowodni, wówczas powinien być surowiej ukarany wedle orzeczenia kapłana lub przełożonego.

O występku tych, co na własność jaką rzecz sobie zatrzymują

8. Szaty wasze przechowujcie w jednym miejscu, pod opieką jednego szatniarza, dwóch, lub tylu, ilu potrzeba do czyszczenia, aby ich mole nie zniszczyły. A jak żywicie się z jednej spiżarni, tak też i ubierajcie się z jednej szatni. I jeśli możliwe, nie zwracajcie uwagi na to, jakie ubranie daje się wam stosownie do pory roku, czy każdy z was otrzymuje to samo, które przedtem złożył, czy też inne, które drugi brat nosił, byleby nikomu nie odmawiano tego, co potrzebuje. Jeśli zaś powstają stąd między wami spory i niezadowolenie, i użala się ktoś, że teraz otrzymał gorsze ubranie niż miał przedtem, oraz mu ubliża, aby ubierał się tak, jak jego brat, to zastanówcie się, jak wiele jeszcze brakuje wam do owej wewnętrznej szaty duszy waszej, skoro tak się spieracie o szatę ciała! Przeto jeśli toleruje się waszą słabość i otrzymujecie to samo ubranie, które przedtem złożyliście, to jednak w jednym miejscu, pod opieką klasztornych szatniarzy miejcie to, coście zdjęli. Tak przeto niech nikt nie pracuje dla siebie, ale wszystko niech będzie robione dla wspólnego dobra, i to z jeszcze większą starannością i pilnością, niż gdybyście to robili dla siebie samych. Miłość bowiem, o której napisano, że „nie szuka swego” , tak trzeba rozumieć, że ta miłość przedkłada dobro wspólne nad własne, a nie odwrotnie: własne nad wspólne. I dlatego wiedzcie, że im bardziej będziecie się starali o sprawy wspólne niż o własne, tym więcej postąpicie w doskonałości, tak aby we wszystkich sprawach, które wprawdzie są konieczne, ale przemijające, górowała zawsze miłość, która przetrwa wszystko. Z tego przeto wynika, że jeśli ktoś swoim synom lub powinowatym żyjącym w klasztorze coś przyniesie, np. odzienie czy cokolwiek z rzeczy codziennego użytku, nie powinno się tego przyjmować w skrytości dla siebie, ale trzeba to oddać do dyspozycji przełożonego, a rzecz przekazaną dla wspólnego dobra klasztoru otrzyma ten, kto rzeczywiście będzie jej potrzebował. Gdyby ktoś ukrywał rzecz sobie podarowaną, ma to być osądzone jako kradzież. (...)

O trosce braterskiej

9. Opiekę nad chorymi, rekonwalescentami lub cierpiącymi na jaką słabość, choćby nawet nie mieli gorączki, trzeba powierzyć jednemu bratu, który sam będzie prosił o wydanie ze spiżarni tego, co uzna za potrzebne każdemu. Ci, którzy mają pieczę o spiżarnię, szatnię czy bibliotekę, niech bez szemrania służą braciom swoim. O książki należy prosić codziennie w godzinach wyznaczonych. Kto by prosił poza tymi godzinami, nie otrzyma. Ci zaś, którzy mają pieczę nad odzieżą i obuwiem, niech się nie ociągają z ich wydaniem potrzebującym braciom.

O proszeniu o przebaczenie i odpuszczaniu urazów z miłości

10. Kłótni żadnych nie prowadźcie, albo jak najszybciej ich zaprzestańcie, aby gniew nie przerodził się w nienawiść i ze źdźbła nie czynił belki, a dusza nie stała się zabójcą. Tak bowiem czytacie: „Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą” . Kto by obelgą, złorzeczeniem lub posądzaniem o przestępstwo obraził drugiego, niech pamięta, aby zadośćuczynieniem jak najprędzej naprawić krzywdę, obrażony zaś powinien przebaczyć bez roztrząsania sprawy. Jeżeli zaś wzajemnie się obrazili, mają sobie nawzajem przebaczyć, a to ze względu na wasze modlitwy, które im częściej odprawiacie, tym czystsi sami być powinniście. Lepszy zaś jest ten, kto wprawdzie jest porywczy do gniewu, ale prędko uznaje swój błąd i prosi obrażonego o przebaczenie, niż ten, kto rzadko się gniewa, ale też z trudem skłonny jest prosić o przebaczenie. Kto nigdy nie chce prosić o przebaczenie, niepotrzebnie jest w klasztorze, chociaż nie został z niego wydalony. Strzeżcie się przeto używać słów przykrych, a jeśli już wymówiły je usta wasze, nie ociągajcie się, aby tymi samymi ustami uleczyć rany, jakie nimi zadaliście. Kiedy zaś potrzeba karności zmusza was do udzielania nagany podwładnym ostrymi słowami, to jeśli nawet czujecie, że przekroczyliście tu miarę, nie wymaga się od was, byście ich prosili o przebaczenie, aby przez przesadną pokorę nie stracić autorytetu u tych, którzy mają być waszymi podwładnymi. Ale za to proście Pana wszechrzeczy o odpuszczenie, który wie także, z jaką życzliwością miłujecie tych, których może ostrzej karcicie niż tego potrzeba. Między wami bowiem powinna panować miłość du-chowa, a nie cielesna.

O przełożonych i posłuszeństwie

11. Przełożonemu bądźcie posłuszni jak własnemu ojcu, darząc go szacunkiem, tak aby Bóg w jego osobie nie był obrażany, tym bardziej kapłanowi, który troszczy się o was wszystkich.  Do przełożonego więc należy przede wszystkim troska, aby były zachowane wszystkie te przepisy. Jeśliby coś nie zostało zachowane, nie powinien z niedbalstwa pomijać tego milczeniem, ale udzielić nagany i starć się, aby zostało to naprawione. W sprawach zaś, które przekraczają jego siły i możliwości, powinien odnieść się do kapłana, który jest u was największym autorytetem. Ten zaś, kto jest waszym przełożonym, powinien czuć się szczę-śliwy nie dlatego, że ma władzę rozkazywać, ale dlatego, że może innym służyć w miłości. Darzony poważaniem wobec ludzi - niech będzie waszym przełożonym; w bojaźni zaś wobec Boga - niech będzie podnóżkiem nóg waszych. Dla wszystkich niech będzie wzorem dobrego postępowania: niech karci niespokojnych, pociesza małodusznych, podtrzymuje słabych, a ze wszystkimi niech będzie cierpliwy. Karność niech chętnie zachowuje, ale z lękiem ją na drugich nakłada. A chociaż i jedno i drugie jest konieczne, to jednak niech się stara, aby go bardziej kochano niż się go lękano, pamiętając zawsze o tym, że kiedyś zda za was rachunek przed Bogiem. A zatem miejcie wzgląd nie tylko na sie-bie, ale także i na niego okazując mu większe posłuszeństwo, bo im wyższe stanowisko zajmuje między wami, tym w większym znajduje się niebezpieczeństwie.

O zachowaniu Reguły

12. Daj, Boże, abyście w duchu miłości zachowali wszystkie te przepisy, nie jak niewolnicy pod pręgierzem Prawa przymuszani, ale jak ludzie wolni, w łasce Bożej uformowani, i abyście swym postępowaniem, jako miłośnicy duchowej piękności, szerzyli wszędzie miłą wonność Chrystusową . Abyście zaś w tej książeczce, jak w zwierciadle, mogli przypatrzeć się samym sobie, czy nie opuściliście czego przez zapomnienie, będzie wam ona czytana raz w tygodniu. A gdy zobaczycie, że wypełniacie to, co jest w niej napisane, dziękujcie Bogu, dawcy wszelkiego dobra. Jeżeli zaś ktoś z was spostrzeże, że mu w czymś niedostaje, niech żałuje za przeszłe uchybienia i strzeże się na przyszłość; niech się modli o darowanie winy i nie dozwoli wodzić się na pokuszenie.

Kult Aniołów Stróżów w naszym Zakonie wyrasta z duchowego dziedzictwa naszego Patriarchy – św. Pawła Pustelnika. Św. Hieronim, który opisał żywot Pawła, podaje jak to św. Antoni podążający do pawłowej groty z płaszczem biskupa Atanazego,  ujrzał Pawła, lśniącego śnieżną bielą, jak otoczony rzeszą aniołów, chórem proroków i apostołów, unosił się do nieba. Tak św. Paweł Pustelnik, który spędził życie na pustyni w towarzystwie Aniołów, wśród nich także wstępował do Pana.

Tak samo każdy paulin ma spędzać swoje zakonne życie w towarzystwie tych świętych i czystych duchów, by z nimi kiedyś wejść do chwały nieba. W naszej tradycji zakonnej dniem szczególnie poświęconym Aniołom Stróżom jest każdy wtorek. Szczególnie uroczyście obchodzimy także ich święto 2 października.

Wstąpić do Zakonu Paulinów może mężczyzna od 18 roku życia - katolik ochrzczony i  bierzmowany, po pierwszej Komunii świętej. Kandydaci na kapłanów muszą mieć maturę, a na braci zakonnych - przynajmniej  wykształcenie zawodowe.

Należy przedstawić niżej wymienione dokumenty:

• podanie (prośbę) z motywacją o przyjęcie do Zakonu,
• własnoręcznie napisany życiorys z uwzględnieniem sfery religijnej,
• trzy fotografie,
• świadectwo ukończenia szkoły,
• świadectwo z religii,
• świadectwo chrztu św. i bierzmowania,
• świadectwo zdrowia od lekarza rodzinnego,
• wypełniony kwestionariusz i ankiety zakonne,
• opinię ks. Proboszcza,
• zaświadczenie o niekaralności.

Przed dostarczeniem dokumentów konieczna jest osobista rozmowa z Referentem ds. powołań. Ta rozmowa otwiera całą procedurę przyjęcia do zakonu. Ojciec, który zajmuje się przyjmowaniem kandydatów, wytłumaczy wszystkie szczegóły związane z przygotowaniem dokumentów, przekaże wspomniane wyżej kwestionariusze i ankiety. Do odbycia takiej rozmowy najepiej wykorzystać czas rekolekcji powołaniowych. Kiedy nie ma takiej możliwości można także umówić się indywidualnie na rozmowę na Jasnej Górze, po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu terminu. W przypadku osób powyżej 30 roku życia decyzję o przyjęciu kandydata pozostawia się do indywidualnego rozpatrzenia przez przełożonych zakonnych. To także sprawa do omówienia podczas wstępnej rozmowy.

Dla uporządkowania informacji podajemy bardziej przejrzyście terminy ważne dla kandydatów do zakonu:

Dla kandydatów na kapłanów

1. Prenowicjat w Krakowie na Skałce (około półtora miesiąca).
2. 7 września - Przyjęcie do rocznego nowicjatu w Leśniowie.
3. 8 grudnia - Obłóczyny w Leśniowie
4. Po roku, 8 września - Pierwsze śluby zakonne w Leśniowie.
5. 1 października - Rozpoczęcie sześcioletnich studiów w Wyższym Seminarium Zakonu Paulinów w Krakowie na Skałce.
6. W III roku seminarium, 19 marca - Wprowadzenie w posługę lektoratu w bazylice skałecznej w Krakowie.
7. W IV roku seminarium, 19 marca - Wprowadzenie w posługę akolitatu w bazylice skałecznej w Krakowie.
8. Po IV roku seminarium, od 1 września - miesięczny "drugi nowicjat" przygotowujący do ślubów wieczystych.
9. W V roku seminarium, 25 marca - Śluby wieczyste (profesja uroczysta) w kaplicy Matki Bożej na Jasnej Górze.
10. W V roku seminarium, 8 maja - Święcenia w stopniu diakonatu w bazylice skałecznej w Krakowie.
11. W VI roku seminarium, w drugim semestrze - Praktyka duszpasterska w jednej z parafii paulińskich.
12. Po VI roku seminarium, w ostatnią sobotę maja - Święcenia w stopniu prezbiteratu w bazylice jasnogórskiej.

Dla kandydatów na braci zakonnych -

1. Prenowicjat w Krakowie na Skałce (około półtora miesiąca).
2. Roczny postulat.
3. Po roku - 7 września - Przyjęcie do dwuletniego nowicjatu w Leśniowie.
4. 8 grudnia - Obłóczyny w Leśniowie
5. Po dwóch latach, 8 września - Pierwsze śluby zakonne w Leśniowie. Po złożeniu ślubów rozpoczyna się okres junioratu. Dwa lata junioratu odbywa się w Krakowie na Skałce, pozostałe lata w różnych klasztorach.
6. Po ukończeniu junioratu - miesięczny "drugi nowicjat" przygotowujący do ślubów wieczystych.
7. Śluby wieczyste (profesja uroczysta).

W życiu każdego człowieka przychodzi czas ważnych decyzji, czas wyboru drogi życia. Dla wierzących jest to czas rozeznania powołania. Z przejęciem, właściwym takim decyzjom pytamy się wówczas: jakie jest moje powołanie? Jaka jest wola Boga względem mnie? Czego Bóg ode mnie oczekuje? Wielu młodych ludzi poważnie zadających sobie te i podobne pytania, chciałoby otrzymać wyraźną i precyzyjną odpowiedź. Nie są to jednak pytania, które nurtują jedynie stojących przed wyborem drogi życia. Nierzadko zdarza się, że stawiają je sobie także ludzie, którzy dokonali już wyboru drogi życiowej. Czasem różne doświadczenia skłaniają ich do ponownego rozważania dokonanych wyborów. Czy aby na pewno dobrze rozeznałem moje powołanie? Czy się nie pomyliłem? Choć pytania stawiane w sytuacjach kryzysowych brzmią nieco inaczej, w gruncie rzeczy chodzi o to samo: jakie jest w końcu moje powołanie? Zapraszamy na rekolekcje powołaniowe, gdzie razem modląc się, będziemy rozeznawać powołanie.

Rekolekcje powołaniowe, to czas wsłuchiwania się w głos Boga, aby poznać i zrozumieć Jego zaproszenie do pójścia konkretną drogą życia. Każdy otrzymuje jakieś powołanie. Czas poświęcony na jego poznanie nigdy nie jest stracony. Od dobrej decyzji zależy cały kształt życia.

Rekolekcje, które prowadzimy w naszych klasztorach, zwłaszcza na Jasnej Górze i w Krakowie, są przede wszystkim czasem modlitewnego poszukiwania, są taże próbą pokazania paulińskiego życia zakonnego od wewnątrz.

Do stałych elementów programu należą: Eucharystia, Liturgia Godzin, katechezy o rozeznawaniu powołania, życiu zakonnym, duchowości zakonu paulińskiego i inne. Jest dużo czasu na rozmowę, kiedy po prostu można zapytać paulina nie tylko o to jak wygląda życie zakonne, ale także poradzić się w swoich sprawach duchowych.

Przebywanie sam na sam z Bogiem jest ważną częścią rekolekcji. Trwanie na adoracji Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, indywidualna modlitwa, to czas konfrontacji swojego życia ze słowem Bożym, z treściami katechez, rozmów i tych wszystkich wydarzeń, które składają się na rekolekcje.

Cennym doświadczeniem jest spotkanie swoich rówieśników, którzy także poszukują, stawiają podobne pytania. Te nowe znajomości mogą być umocnieniem w rozeznawaniu. Nie brakuje także okazji do zwiedzania klasztoru.

Nazwa "rekolekcje powołaniowe" nie oznacza, że ich tematem jest jedynie powołanie zakonne. Celem tych rekolekcji, jak już było wspomniane na wstępie, jest nasłuchiwanie do czego wzywa Cię Bóg. Mogą to być najróżniejsze drogi do jednego celu - Domu Ojca. Jedną z tych dróg, piękną i wyjątkową, jest droga życia konsekrowanego. Może to także Twoja droga. A może jest nią małżeństwo i rodzina, może także jakieś konkretne zadania, które na Ciebie czekają. Nie żałuj czasu, aby dobrze to rozeznać.

Wyjątek stanowią rekolekcje w ostatnim terminie przed rozpoczęciem prenowicjatu, te są adresowane zwłaszcza do tych, którzy podjęli już decyzję o wstąpieniu do zakonu. Jest to także okazja do odbycia wstępnej rozmowy z o. referentem ds. powołań i złożenia dokumentów.

Życie konsekrowane to wielkie misterium wyjątkowego spotkania człowieka z Bogiem. A powołanie na tą drogę zawsze pozostaje tajemnicą dla samych powołanych a tym bardziej dla osób trzecich. Trudno zatem dać świadectwo wydarzeniom, których splot stanowi w życiu danego człowieka o odkryciu powołania i usłyszeniu tego delikatnego głosu Boga, który szepcze: „pójdź za mną”.

Historia mojego powołania nie jest wyjątkowa. Jest podobna do historii wielu moich braci. Wielu z nas może powiedzieć, że to wezwanie usłyszało przez Maryję. To chyba typowe w paulińskich dziejach powołań. Oczywiście źródłem jest zawsze Boży zamysł względem nas, wcześniejszy nawet niż nasze przyjście na świat. Jednak ziemskie koleje powołania rozpoczynają się dla wielu paulinów od oddania w dzieciństwie ich życia Maryi przez zatroskane matki. Czasem były to jakieś poważne zagrożenia, choroby, doświadczenia wojenne, dramaty rodzinne, itp. W moim przypadku dokonało się to trochę inaczej, ale i tak wszystko dla mnie zaczęło się od spotkania Matki Pana.

Byłem licealistą kiedy w moim rodzinnym mieście odbywała się peregrynacja figury Matki Bożej Fatimskiej. Choć od dziecka byłem związany z Kościołem i życiem parafii i pochodzę z bogobojnej rodziny, nie brałem na poważnie myśli o kapłaństwie a już nigdy w ogóle o życiu zakonnym. Nie miałem styczności z żadnym zakonem i wyobrażałem sobie klasztory w średniowiecznych barwach.

Do dziś nie potrafię wytłumaczyć co mną kierowało, kiedy w związku ze wspomnianą peregrynacją, napisałem własny akt zawierzenia się Maryi. Nie potrafię dziś odtworzyć jego treści ze szczegółami, ale pamiętam, że była tam zawarta prośba, by Maryja wzięła całe moje życie i pokierowała nim tak jak sama zechce. Z tym aktem pojechałem na Jasną Górę. W modlitwie odczytałem go przez Cudowną Ikoną, a potem nie wiedząc co z nim dalej zrobić, wrzuciłem go skrzyni na intencje do sobotniej nowenny przed Obrazem.

No i zaczęło się. Pojawiła się dziwna jakaś tęsknota za tym miejscem. Ciągnęło mnie na Jasną Górę. Aż wreszcie przy okazji jednego z wyjazdów, podczas Mszy św. w Kaplicy Matki Bożej, patrząc w oczy Maryi na Cudownym Wizerunku, przyszła do mnie nagła świadomość, taka jakby powiedziana przez kogoś z boku, zupełnie nie pochodząca ode mnie, usłyszałem we własnej głowie myśl: „to jest twój dom, zostań ze mną na zawsze”.

Początkowo wcale mnie to odkrycie nie ucieszyło. Przeciwnie, przeraziło mnie. Starałem się uciec, zagłuszyć w sobie ten głos. Miałem tyle planów i pomysłów na życie, ale z pewnością nie było wśród nich klasztoru. Ta walka trwała dwa lata i była naprawdę cierpieniem. Lęk nie ustępował, ale wzrastało pragnienie pójścia za Chrystusem, wreszcie zwyciężyło. Lęk ustał, kiedy zamknęły się za mną drzwi furty klasztornej na Jasnej Górze. Trafiłem do domu. Nigdy później nie miałem wątpliwości, czy to moje miejsce.

Charyzmat naszego zakonu jest zakorzeniony w tradycji pustelniczej. Naszym patronem jest św. Paweł Pierwszy Pustelnik. Sercem naszego życia jest pielęgnowanie przebywania „sam na sam z Bogiem”, by potem z tym doświadczeniem iść do świata i nieść Chrystusa ludziom. Choć moja droga do paulinów była maryjna, to właśnie w tym charyzmacie odnalazłem się w pełni. Widzę z dnia na dzień coraz bardziej, jak Bóg od początku kształtował mnie ku temu powołaniu.

Paulini są zakonem kontemplacyjno - czynnym. Oznacza to połączenie dwóch wielkich tradycji życia zakonnego w Kościele. Z jednej strony nasza duchowość sięga do ojców pustyni, do ich eremów i poszukiwania Boga w samotności. Z drugiej strony jesteśmy zakonem duszpasterskim. Szczyt tej aktywności to z pewnością wielkie sanktuarium jasnogórskie, które przecież trudno nazwać pustelnią (choć pierwotnie, w XIV wieku, taki był zamiar).

Dziś już nie realizujemy naszego pustelnictwa w sposób fizyczny. Patrzymy na nie duchowo. Eremem każdego z nas jest własne serce, w którym mamy kontemplować Boga. „Sam na sam z Bogiem” - dewiza naszego zakonu jest zawsze aktualna, a w naszych czasach chyba jeszcze bardziej niż w ubiegłych wiekach.

Św. Paweł Pustelnik, nasz Patriarcha, uciekł na pustynię niejako zraniony przez brutalny świat żyjący bezbożnie. To był przełom III i IV wieku. Czy współczesność możemy określić mianem pobożnych czasów? Paweł choć oddalony od miast i ludzi, nie żył egoistycznie. Spędził blisko wiek na modlitwie za świat i za ludzi. Stał się jakby głosem wołającym na pustyni. My, duchowi synowie Pawła z Teb, także odchodzimy od świata, by żyć z Bogiem i Nim napełnieni wychodzić z Nim do ludzi.

Do pustelników z pierwszych wieków chrześcijaństwa przychodzili ludzie prosząc: „abba, powiedz słowo”. Wierzyli, że ci, którzy są sam na sam z Bogiem, mają w sobie słowo Życia. Ludziom wszystkich czasów potrzeba słowa Życia.

o. Marek (w: "Różaniec", nr 2 (752), luty 2015)

---

Świadectwo o powołaniu… hmmm… od czego tu zacząć? Może zabrzmi to trochę zabawnie, ale pamiętam z czasów dzieciństwa, oprócz innych zabaw właściwych dziecięcemu wiekowi, zabawy „w księdza”. Nigdy jednak nie interpretowałem tych zabaw jako czegoś, co świadczyłoby o moim powołaniu do służby Bogu. Znam bowiem takich, których Bóg obdarzył powołaniem, choć nigdy nie bawili się w ten sposób i odwrotnie. Pamiętam z tego czasu dziecięcej beztroski marzenia o byciu księdzem, choć nie jestem w stanie przypomnieć sobie, co było powodem takich marzeń, co pociągało mnie w byciu księdzem, co było takie imponujące… być może bycie ministrantem i bliskość ołtarza nie są tu bez znaczenia. Czas szkoły średniej i początek studiów to czas bycia poza domem, poza parafią, czas nieobecności myśli o kapłaństwie czy życiu zakonnym, choć nie oznacza to odejścia od Kościoła, od Boga. To czas wiary takiej tradycyjnej, wyniesionej z domu, przekazanej przez rodziców. Stało się , zapewne nie przez przypadek, że na trzecim roku studiów w Krakowie zamieszkałem na Skałce w bloku przy ul. Paulińskiej, naprzeciw którego, niejako za murem, mieści się paulińskie seminarium. Podkreślam, że nie był to przypadek, bo sposób, w jaki znalazłem się w tym właśnie miejscu, ma swoją historię. Wtedy właśnie poznałem OO. Paulinów, zacząłem uczęszczać na spotkania Duszpasterstwa Akademickiego prowadzonego przez nich oraz korzystałem z posługi sakramentalnej u jednego z nich. Tak zaczęła się moja przygoda z Paulinami. Czas studiów, a zwłaszcza 3 rok, był czasem odkrycia Biblii, jej wartości, sensu, znaczenia dla życia człowieka, czasem pewnej fascynacji Biblią; to czas odkrycia chrześcijaństwa jako czegoś żywego, co nie jest tylko zestawem prawd, lecz doświadczeniem Boga w życiu; to czas odkrycia na nowo relacji międzyludzkich, przyjaźni, czas wspólnego bycia razem, odpoczynku, modlitwy. Po trzecim roku studiów – no właśnie, jak to nazwać? – „poczułem”, że Bóg zaprasza mnie do poświęcenia się Jemu właśnie w Zakonie Paulinów. Nie potrafię tego „poczułem” inaczej nazwać, wyrazić, opisać przy pomocy znanych mi pojęć – to jest przekonanie, którego nie sposób uzasadnić. To trochę tak jak wówczas, gdy młody chłopak spotyka dziewczynę i „czuje” (nie mam tu na myśli zapachu perfum), że to właśnie ta i żadna inna, choć nie potrafi powiedzieć, dlaczego właśnie ta. To jest wezwanie Boga, któremu nie można się oprzeć, choć nie ma ono w sobie nic z przymusu. W takiej sytuacji miałem ochotę przerwać studia, lecz, za radą ludzi mądrzejszych ode mnie, udało mi się je skończyć. Obroniłem pracę magisterską 7 lipca, a w tydzień później, 14 lipca rozpocząłem prenowicjat w Zakonie Paulinów w Krakowie na Skałce, gdzie wcześniej mieszkałem przy ul. Paulińskiej przez 3 lata. Bogu niech będą dzięki za to, że przez takie zwyczajne i prozaiczne wydarzenia, doprowadził mnie do tego miejsca, które On sam wybrał dla mnie…

br. Paweł

---

W szkole średniej nie zastanawiałem się nad sprawą powołania, choć pochodzę z religijnej rodziny. Byłem dobrym uczniem, realizowałem swoje muzyczne pasje z powodzeniem (i na pewno z Bożym błogosławieństwem). Myślałem, że skoro mogę realizować się w moich zainteresowaniach, to Bóg chce abym taką drogę wybrał, dlatego zdecydowałem się na studia muzyczne. Pierwszy rok studiów był dla mnie czasem modlitwy intensywniejszej niż wcześniej, bardziej osobistej niż miało to miejsce w domu rodzinnym. Wtedy zrodziła się we mnie chęć pojechania na jakieś rekolekcje w czasie wakacji. Dziwnym trafem, czy raczej zrządzeniem Boskim, nie mogłem znaleźć dogodnego terminu, oprócz paulińskiej powołaniówki na Bachledówce. Nie chciałem jechać na rekolekcje powołaniowe, bo byłem przekonany, że wiem, co chcę w życiu robić i czego Bóg ode mnie oczekuje. Zdecydowałem się jednak na wyjazd z takim nastawieniem, że nie pojadę szukać powołania, a po prostu, aby zbliżyć się do  Boga. Na rekolekcjach owocnie przeżywałem konferencje, Słowo Boże przemawiało do mnie mocno, jednak przełomem była osobista modlitwa w kaplicy na Bachledówce. Nie myśląc o rozeznawaniu powołania zdobyłem się wtedy na to, że szczerze wyraziłem swą zgodę na wszystko, co Bóg dla mnie przygotował. Wtedy po raz pierwszy przyszła mi do głowy myśl o kapłaństwie i pozostała głęboko w sercu, poruszając mnie całego i zmieniając całkowicie moje postrzeganie przyszłości. Za radą ojca prowadzącego rekolekcje zdecydowałem, że trzeba nadal rozeznawać powołanie, dać sobie czas – przynajmniej tyle ile potrzeba na zamknięcie dotychczasowego etapu studiów (czyli dwa lata). W tym okresie modliłem się o rozeznanie powołania, czasem nawet spierałem się z Bogiem, bo miałem inne plany, niż to, co On dla mnie przygotował – zawsze jednak po takiej zbuntowanej modlitwie otrzymywałem pokój i umocnienie w decyzji o wstąpieniu do zakonu. Bóg umacniał mnie wewnętrznymi natchnieniami, oraz zewnętrznymi wydarzeniami, które z pomocą spowiednika interpretowałem jako znaki przemawiające za autentycznością powołania do paulińskiego zakonu. Nie były to jakieś szczególne, niespotykane sytuacje, ale dla mnie na tyle czytelne, że zaufałem Bogu i wstąpiłem do zakonu, w którym jestem od ponad czterech lat i nadal utwierdzam się w decyzji kroczenia drogą rad ewangelicznych.

Br. Tadeusz

---

Moja Ziemia Obiecana

W całej historii zbawienia Bóg objawiał się przez konkretne wydarzenia. Tak było w przypadku wielu postaci Biblijnych: Abrahama, Izaaka, Jakuba, Mojżesza, Dawida, itd. Tak też było w przypadku całego narodu Izraelskiego, który Bóg wyprowadził pośród cudownych znaków z niewoli egipskiej i wybrał go sobie na własność. Tak było również i w moim życiu. Bóg wybrał mnie jeszcze zanim się narodziłem. Bóg działał w moim życiu tak samo jak działał w życiu patriarchów i dalej działa nie tylko w moim życiu, ale także w życiu każdego z nas. Bóg wielu powołuje, ale niewielu dostrzega Jego wezwanie, które płynie ze źródła Jego miłości. Przełomowy moment w moim życiu nastąpił wtedy, kiedy sobie to uświadomiłem. Pierwszym momentem, w którym dostrzegłem, że Bóg działa w moim życiu w sposób wyraźny i konkretny był czas mojego przyjazdu do USA. Byłem wtedy jeszcze młodzieńcem. Wyemigrowałem do USA z moją rodziną. Był to moment krytyczny w moim życiu. Musiałem, jako niemalże dzieciak, pozostawić moje najbliższe otoczenie, szkołę, kolegów, przyjaciół, moją ojczyznę – cały mój świat. Wszystko się nagle zawaliło. Kiedy o tym myślę przypomina mi się historia patriarchy Abrahama i moment jego powołania przez Boga: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię, bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem” (Rdz 12, 1-2). I rzeczywiście ten mój „nowy kraj” okazał się dla mnie błogosławiony. Nie tyle w sensie materialnym, co raczej duchowym. To właśnie tam, Bóg przyprowadził mnie do Siebie i do Kościoła. To właśnie tam, zacząłem traktować moją wiarę na serio. Kiedy mieszkałem jeszcze w Polsce moja religijność ograniczała się jedynie do „odstania”  raz w tygodniu 45 minut w zimnych murach kościoła. Moje początki w Stanach były bardzo trudne. Nie mogłem odnaleźć się w nowej, obcej jeszcze dla mnie kulturze. W nowym otoczeniu czułem się jakiś taki zagubiony i wyalienowany. Przyczyniał się do tego także problem nauczenia się nowego języka. Doskwierała mi także ogromna tęsknota za ojczystą ziemią. Jednak w tych trudnych momentach zacząłem dostrzegać, że Bóg działa w moim życiu i że jest przy mnie. Że moje cierpienie nie jest Bogu obojętne. Kiedy wreszcie otworzyłem się na Boga, zacząłem słyszeć Jego wezwanie: „Pójdź za mną!” Bóg posłużył się tą moją tęsknotą za własnym krajem, aby przyprowadzić mnie do Kościoła i do Siebie. I tak też się stało. Przemienił On moją tęsknotę za ziemską ojczyzną w tęsknotę za tą w niebie. Zacząłem pragnąć Boga i bliskości z Nim. Dał mi obietnicę nowej Ziemi Obiecanej. Dziś już nie jest dla mnie istotne gdzie będę czy w jakim kraju będę mieszkał. Dziś już wiem że moją umiłowaną ojczyzną, za którą tak zawsze tęskniłem jest Bóg i że ta moja tęsknota może być zaspokojona tylko w głębokiej relacji z Nim, „Ja jestem Bogiem Wszechmocnym. Żyj ze Mną w zażyłości i bądź bez skazy” (Rdz 17, 1). Mój kraj jest tam gdzie jest mój Bóg, tam gdzie On mnie pośle, abym stawał się, tak jak Abraham, błogosławieństwem dla innych. „Dokądkolwiek pójdziesz, tam i ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam i ja zamieszkam, twój naród stanie się moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem” (Rt 1, 16).

Br. Tymoteusz

Moja historia jest chyba trochę dziwna, od dziecka chciałem być księdzem albo zakonnikiem i tak lata mijały aż do ostatniej klasy szkoły średniej. I tu na kilka miesięcy przed maturą Bóg postawił na mojej drodze dziewczynę, w której się zakochałem, a myśl o wstąpieniu do zakonu czy seminarium rozproszyła się, ale nie całkowicie. Gdzieś w sercu czułem niedosyt i to pragnienie pójścia za Jezusem pojawiało się w wielu sytuacjach. Jestem z dziewczyną prawie dwa lata i myślałem, że to jest moja droga, ale teraz znów odzywa się ten głos pójścia za Nim. Nie wiem co mam robić. Z jednej strony jest dziewczyna i chce dla niej jak najlepiej, a z drugiej to przekonanie, że Bóg się nią zaopiekuje i da jej więcej szczęścia niż ja. W słowie Bożym znajduje odpowiedź, bo przecież Jezus powoływał a oni zostawiali wszystko i szli za Nim. A mi brakuje odwagi. Mam nadzieję, że Jezus przemówi do mnie w osobie która odpowie na moją wiadomość.  

Odpowiedź na Boże powołanie wymaga odwagi i stanowczości. Zwłaszcza życie zakonne, które jest konsekracją, czyli oddaniem się na wyłączną własność Bogu, wymaga porzucenia wszystkiego, co tej wyłączności będzie się sprzeciwiać. Powołanie zatem kosztuje, ale wszystko co jest cenne kosztuje i wymaga ochrony. Miej odwagę rozeznawać patrząc na życie nie tylko pod kątem tego co jest dziś, bo nie zawsze będzie tak jak jest dziś. Od dobrego rozeznania powołania zależy szczęście człowieka. Jeśli źle zdecyduje całe życie będzie nie na swoim miejscu. Jeśli ktoś ma powołanie zakonne a ożeni się, po pewnym czasie zauroczenie małżeństwem mija a zostaje szara codzienność z poczuciem tęsknoty za zakonem, taki człowiek sam się męczy, męczy żonę, dzieci i rodzinę. Żyjąc z niespełnioną tęsknotą staje się frustratem nieznośnym dla otoczenia. I odwrotnie - jeśli ktoś ma powołanie do małżeństwa, a wstąpi do zakonu i jeszcze zostanie kapłanem, tak samo mija zauroczenie, przychodzi zwykła codzienność, budzą się tęsknoty. Taki człowiek nie będzie dobrym pasterzem, także będzie frustratem męczącym innych i do tego nierzadko przyczyną skandali w Kościele. A zatem to odważne, obiektywne i mądre rozeznanie jest bardzo ważne. Taką właśnie odwagę i stanowczość mieli Apostołowie, jak sam zauważyłeś, potrafili natychmiast porzucić dla Jezusa wszystko, co przecież było dla nich najcenniejsze. Im większą cenę zapłaci się za decyzję, tym jest dojrzalsza, im łatwiej coś przyszło, tym łatwiej zgadzamy się na utratę tego.

---

Czym różni się powołanie od marzenia? (…) Ja myślę, że jest tak: najpierw jest chęć, potem marzenie, następnie próba a na końcu powołanie, kiedy sami sobie odpowiemy że to jest właśnie to, co chce w życiu robić i sami nazwiemy juz wtedy to po imieniu, analogicznie odnosi sie też to do miłości. Najpierw spotkanie, chęć spotykania się z drugą osobą, próba, na końcu wiesz że to miłość. Tak myślę. Może to i błędnie, bo to bardzo ludzki sposób myślenia, ale nie mnie to oceniać. Obejrzałem filmik na Youtube - „Początek drogi”. Jest świetny. Padają tam takie słowa: „To prości ludzie, grzeszni, zagubieni, szukający prawdy o sobie samym i Bogu”. Jestem pełen podziwu dla tych chłopaków, którzy nie boją się przyznać ze są zagubieni, myślę że nie ma nic gorszego, niż zatracić własne człowieczeństwo, a czym to sie kończy wiemy z historii choćby II wojny światowej. 

Powołanie Boże rozpoznaje się najpierw po wewnętrznym głębokim pragnieniu. Pragnienie to jest czymś trwałym, podczas gdy marzenia, to pewne zachcianki, które się zmieniają. Marzenia ulatniają się pod naporem przeciwności, pragnienie pozostaje, nawet gdy piętrzą się trudności. (Stąd te trudności są istotnym doświadczeniem w przeżywaniu powołania.) Nie jest to zatem kwestia stopniowania, to dwie odmienne sprawy, które właśnie trzeba od siebie rozróżnić. Na dojrzałości tego rozróżnienia skupia się głównie badanie prawdziwości powołania w procesie formacji zakonnej. W porównaniu do miłości jest jeden błąd. Chodzi o samo rozumienie miłości. Nie ma miłości na próbę! Kochać to bezinteresownie być darem z siebie samego dla innych, zabiegać o najwyższe dobro dla drugiego, służyć. Natomiast "próbowanie" jest rodzajem negocjacji, czyli ustalaniem zakresu własnych korzyści z relacji z drugim człowiekiem. To czysty egoizm, a ten jest przeciwieństwem miłości. Dokładnie ten sam problem pojawia się w odkrywaniu powołania do życia zakonnego. Odpowiedź na nie musi być motywowana jak najbardziej miłością. Tymczasem coraz częściej odpowiedź na powołanie przybiera formę negocjacji z Bogiem. Centralnym staje się pytanie: co ja z tego będę miał? A Jezus mówi konkretnie: "Kto chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie..." W odpowiedzi na Boże powołanie do życia konsekrowanego, musi być wewnętrzna wola pozostawienia wszystkiego dla Boga! Jeśli jest takie pragnienie, to przetrwa trudności i obawy. Jeśli nie, to było to tylko marzenie o radykalnej miłości do Chrystusa. Rzeczywiście dobrą analogią jest narzeczeństwo, ale narzeczeństwo przeżywane w prawdziwej miłości, jako rozpoznawanie prawdziwości swoich motywacji, dojrzałości, pragnienie bycia darem dla kogoś, odpowiedzialności, badanie czy prawdziwie chodzi o miłość, czy nie jest to tylko zachcianka egoizmu, a więc „używanie” kogoś dla własnych, różnie pojmowanych korzyści.

---

Zakonnikom podobno łatwiej jest dobrnąć do schodów modlitwy, bo wyzuli sie wcześniej z siebie. (Tak przynajmniej słyszałem). Czy codzienne życie paulina może być nadzwyczajne, pełne obecności i zjednoczenia w Miłości? I czy ojcowie muszą siedzieć tak cicho, jak myszki pod miotłą, nie realizując życia poza modlitwą w klasztorze? I jak wygląda życie wewnetrzne, czy jest pełne burz, czy mogę znaleźć w zakonie Paulinów ciszę (nadzwyczajną) o której marzę?  

Życie zakonne paulinów to nie tylko modlitwa i umartwienia. Jesteśmy także zakonem duszpasterskim, a więc podejmującym pracę apostolską, która wymaga aktywności i wychodzenia z własnym życiem duchowym na zewnątrz klauzury, do ludzi, którym posługujemy. Jednak fundamentem, inspiracją i siłą tej pracy, w przypadku naszego charyzmatu, jest wewnętrzne trwanie przed Bogiem - "Solus cum Deo solo" - "Sam na sam z Bogiem", w sanktuarium własnego serca, co nie zawsze musi oznaczać konieczność fizycznego pustelnictwa i milczenia. Choć oczywiście troska o wyciszenie jest pomocna i bardzo istotna. Można to nazwać duchowym wychodzeniem na pustynię. Rzeczywiście często oznacza to wewnętrzną burzę. Duchowość pustyni wiąże się z podejmowaniem duchowej walki. Z resztą wystarczy przypomnieć sobie kuszenia Jezusa na pustyni. Do takiej właśnie walki nawiązuje św. Hieronim w "Vita Sancti Pauli", gdzie w sposób bardzo barwny, właściwy swojej epoce, opisuje duchową walkę św. Antoniego, stoczoną na pustyni podczas drogi do św. Pawła. Pojawiające się tam postaci faunów, centaurów i satyrów są symbolami pokus i walki z nimi. To zmaganie dla Boga, a jednocześnie zjednoczenie z Nim, z pewnością jest nadzwyczajne i oznacza szczególne doświadczanie Jego miłości, w której Pan mówi do duszy słowami Proroka Ozeasza: "Chcę ją przynęcić, na pustynie ją wyprowadzić i mówić jej do serca" (Oz 2,16).

---

Dlaczego jest tak, że jedni odkrywają swoje powołanie z łatwością często, nawet w dość młodym wieku, a inni muszą o to odkrywanie walczyć, domyślać się, i do końca nie są pewni, czy tak na prawdę mają powołanie? 

Z tą pewnością powołania nie jest tak prosto. Czasem jeśli jest zbyt duża, to okazuje się, że nie jest to sprawa Bożego powołania, tylko własnych planów i ambicji. Rozeznawanie powołania wymaga czasu, modlitwy i, co ważne - osądu Kościoła. To nie jest tak, że ktoś nagle ma olśnienie, podejmuje decyzje i koniec. To dopiero początek. To "przeczucie powołania". Dlatego właśnie formacja zakonna i seminaryjna trwa tak długo. Trzeba mieć czas na rozeznanie. Przez czas formacji nowicjusz, czy kleryk poznaje zakon i rozeznaje powołanie, ale także Kościół (a w naszym wypadku jego mała część - czyli Zakon) poznaje kandydata i rozeznaje jego powołanie. Dopiero obopólna zgoda i pewność jest przypieczętowaniem rozeznania Bożego powołania. Dopiero wtedy mozna złożyć sluby wieczyste i ew. potem przyjąć święcenia diakonatu i prezbiteratu. To tak jak w narzeczeństwie - musi być zgoda i pewnośc po obu stronach. I musi być sam czas narzeczeństwa, żeby sie poznać. Tak więc jak ktoś na dzień dobry chce mieć pewność... - niebezpieczna sprawa.

---

Jak często klerycy w seminarium mogą odwiedzać rodziny i czy wracają do domów na przerwy? Jak często rodzice mogą odwiedzać kleryka? 

Klerycy mają dwa tygodnie urlopu w czasie wakacji. Wyjeżdżają do domu na Boże Narodzenie i po Wielkanocy. Co roku, przed Bożym Narodzeniem, jest zjazd rodziców kleryków na Jasnej Górze. Poza tym nie ma ograniczeń co do odwiedzin rodziców w seminarium.
Trochę inaczej sprawa wygląda w nowicjacie - tam unika się raczej odwiedzin i wyjazdów, choć rodziny przyjeżdżają na obłóczyny (8.12.) i pierwsze śluby (8.09).

Modlitwy o powołania i za powołanych

Chcemy razem prosić Boga za tych wszystkich, którzy rozeznają w swoim sercu głos Bożego wołania. To bardzo ważny czas w życiu człowieka. Wiąże się z nim często wielka wewnętrzna walka i wiele trudności. Chcemy modlić się za tych, którzy przygotowują się do kapłaństwa i życia zakonnego w postulacie, nowicjacie i seminarium, a także o umocnienie w wierze i powołaniu dla wszystkich ojców i braci paulinów.

Zapraszamy do Wspólnoty wszystkich, którzy chcą ofiarować swój dar modlitwy w tych intencjach. Szczególnie serdecznie zapraszamy rodziny i bliskich naszych braci. Może to być np. modlitwa w dniu wstąpienia syna lub brata do zakonu. Dla tych, którzy rozważają myśl o powołaniu, może to być dzień, w którym po raz pierwszy usłyszeli wołanie Boga.

W ten sposób tworzymy wielką wspólnotę Przyjaciół naszego Zakonu.

Nie da się przecenić wartości tej modlitwy. Jest ona potrzebna najpierw tym młodym ludziom, którzy po raz pierwszy usłyszeli głos powołania. Temu rozeznawaniu musi towarzyszyć modlitwa. Jest ona także niezbędna braciom na etapie formacji do życia zakonnego i kapłańskiego - w postulacie, nowicjacie, seminarium, junioracie, w przygotowaniach do ślubów, posług lub święceń. Od tego czasu bardzo wiele zależy w przyszłości życia zakonnego, dlatego nie może być pozbawiony naszej modlitwy. I wreszcie tak samo potrzeba modlitwy każdemu zakonnikowi, który posługuje już jako kapłan lub brat. Owocność naszej paulińskiej posługi zależy także od tych wszystkich modlitw, które Bóg słyszy, które docierają do Niego nieustannie, każdego dnia.

Wejdź na: www.cbe.paulini.pl

DOŁĄCZ DO NAS
ZAPRASZAMY

Powołanie paulińskie, choć korzeniami swojej duchowości dotyka tradycji pustelniczej, jest mocno naznaczone charyzmatem maryjności. Maryja jest Matką naszego zakonu. Pod znakiem Jej jasnogórskiego oblicza płynie nasze życie zakonne.

Jeśli odnajdujesz w swoim sercu ziarno powołania, oddaj to wzrastanie w Jej opiekę. Kiedy będziesz pielgrzymował na Jasną Górę, idź przed cudowną ikonę Maryi. Tam wypowiedz przed Nią to co przeżywasz. Opowiedz o Twoim pragnieniu, aby stać się Jej sługą na zawsze. Proś, aby Ona Cię tą drogą prowadziła. Przygotuj się dobrze do tego wydarzenia przez sakrament spowiedzi, ofiaruj w tej intencji Eucharystię.

Aby przypieczętować to wydarzenie możesz wpisać swój akt oddania do naszej księgi. Idź do Jasnogórskiego Centrum Modlitwy Zawierzenia (po wyjściu z głównej bramy Jasnej Góry idź w prawo, lub z bramy papieskiej w lewo, i idąc wzdłuż murów okalających sanktuarium znajdziesz biuro ośrodka). Poproś tam o Księgę Zawierzenia Maryi Jasnogórskiej Paulińskiego Duszpasterstwa Powołań. Wpisz w niej to, co chcesz upamiętnić - Twój dzień oddania się Maryi.

Jeśli chcesz uzyskać dodatkowe informacje na temat modlitwy zawierzenia, możesz napisać lub zadzwonić:

Jasnogórskie Centrum Modlitwy Zawierzenia
Jasna Góra
ul. Kordeckiego 2
42-225 Częstochowa
tel. 34/ 377 74 27
dar-modlitwy@wp.pl

Przenajświętsza Trójco, błogosławiona i błogosławiąca, napełnij błogosławieństwem swoich synów, których powołałaś, aby wyznawali wielkość Twojej miłości, Twojej miłosiernej dobroci i Twojego piękna. Ojcze Święty, uświęć swoich synów, którzy konsekrowali się Tobie dla chwały Twojego imienia. Wspomagaj ich swoją mocą, aby mogli świadczyć, że Ty jesteś początkiem wszystkiego, jedynym źródłem miłości i wolności. Dziękujemy Ci za dar życia konsekrowanego, które z wiarą szuka Ciebie, a pełniąc swoją powszechną misję, wzywa wszystkich, aby zmierzali ku Tobie. Jezu Zbawicielu, Słowo Wcielone, Ty powierzyłeś swoją drogę życia tym, których powołałeś: nadal przyciągaj do siebie ludzi, którzy będą dla współczesnego człowieka świadkami Twojego miłosierdzia, zapowiedzią Twojego powrotu, żywym znakiem dóbr przyszłego zmartwychwstania. Niech żadna próba nie oderwie ich od Twojej miłości! Duchu Święty, Miłości rozlana w sercach, który umysłom udzielasz łaski i natchnienia, odwieczne Źródło życia, który doprowadzasz do końca misję Chrystusa przez różnorakie charyzmaty, prosimy Cię za wszystkie osoby konsekrowane. Napełnij ich serca głęboką pewnością, że zostały wybrane, aby kochać, wielbić i służyć. Pozwól im zaznać Twojej przyjaźni, napełnij je Twoją radością i pociechą, pomagaj im przezwyciężać chwile trudności i podnosić się po upadkach, uczyń je odblaskiem Boskiego piękna. Daj im odwagę podejmowania wyzwań naszych czasów i łaskę ukazywania ludziom dobroci i człowieczeństwa Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa (por. Tt 3, 4). Amen.
(bł. Jan Paweł II, w Adhortacji Apostolskiej Vita Consecrata, nr 111)

---

Maryjo, wizerunku Kościoła — Oblubienicy bez zmarszczki i skazy, która naśladując Ciebie zachowuje dziewiczo nienaruszoną wiarę, mocną nadzieję i szczerą miłość — wspomagaj osoby konsekrowane w ich dążeniu do wieczystej i jedynej szczęśliwości. Zawierzamy je Tobie, Dziewico Nawiedzenia, aby umiały wychodzić naprzeciw ludziom w potrzebie i nieść im pomoc, a nade wszystko nieść im Jezusa. Naucz je głosić wielkie dzieła, jakich Bóg dokonuje w świecie, aby wszystkie ludy wielbiły Twoje imię. Wspomagaj je w pracy dla dobra ubogich, głodnych, pozbawionych nadziei, ostatnich i tych wszystkich, którzy szczerym sercem szukają Twojego Syna. Do Ciebie, Maryjo, która pragniesz duchowej i apostolskiej odnowy Twoich synów przez miłość do Chrystusa i przez całkowite oddanie się Jemu, kierujemy z ufnością naszą modlitwę. Ty, która czyniłaś wolę Ojca, okazując gorliwość w posłuszeństwie, męstwo w ubóstwie, a w swym płodnym dziewictwie gotowość na przyjęcie życia, uproś Twego Boskiego Syna, aby ci, którzy otrzymali dar naśladowania Go przez swą konsekrację, umieli o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz ze wszystkimi innymi braćmi i siostrami, ku niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu. O to Cię prosimy, aby we wszystkich i we wszystkim został otoczony chwałą, błogosławieństwem i miłością Najwyższy Władca wszystkich rzeczy, którym jest Ojciec, Syn i Duch Święty. Amen.
(bł. Jan Paweł II, w Adhortacji Apostolskiej Vita Consecrata, nr 112)

---

Pani nasza Jasnogórska, Najświętsza Matko Jezusa Chrystusa, naszego Arcykapłana. Ciebie Syn Twój uczynił Matką wszystkich kapłanów, kiedy umiłowanego ucznia swojego oddał Tobie na Syna. Dlatego Ciebie, Matko Kapłanów, prosimy, abyś się opiekowała tymi, których Syn Twój wybiera na swoich zastępców, uczestników kapłańskiej godności. Oręduj za nimi, aby łaski powołania kapłańskiego nie stracili, ale pozostali jej wierni do końca, pracując gorliwie nad sercami powierzonymi ich pieczy. Prosimy Cię, Matko Kapłanów, aby ojcowie i matki z radością oddawali swoich synów na kapłańską służbę Synowi Twojemu. Nam zaś wyjednaj zrozumienie wszystkich błogosławieństw, jakie Bóg daje przez świętych kapłanów. Amen.

---

Matko Boża Jasnogórska i Matko moja! Dopomóż mi odnaleźć drogę życiową, na której chce mnie widzieć Twój Syn, największy Przyjaciel młodzieży, i na której przygotował dla mnie potrzebne mi łaski, których nie znajdę na innej drodze. Spraw, abym drogą tą zdecydowanie poszedł i wytrwał na niej prawdziwie szczęśliwy za życia i po śmierci. Amen.

---

Ty wiesz, że niełatwo usłyszeć Twój głos pośród hałasu tego świata. Ale Twoje ciche i pokorne Serce wciąż woła rozpięte na krzyżu: „Pragnę”, tęskniąc za moim sercem. Pomóż mi gorliwie szukać a potem pójść tam, gdzie Miłość pragnie! Daj mi Ducha, który nie wstrzyma mnie przed wypełnieniem Jego Woli! Maryjo, Matko Serca Jezusowego, wyproś mi u Niego tę łaskę, aby „wiosna młodości”, jaką teraz przeżywam zaowocowała dojrzałym wyborem drogi, drogi mojej świętości. Amen.

---

O Jezu,ukryty w białej Hostii, pomagaj mi otwierać się na Ciebie, przyjmować Twoją wolę, uznawać ją za przewodnika i spełniać do końca powołanie, jakim mnie obdarowałeś. Uzdolnij mnie do pójścia za Tobą ścieżką Twojej Ewangelii. Daj mi ducha odwagi i męstwa oraz umiejętność powierzenia Ci siebie, który jesteś drogą,prawdą i życiem i na każdego spoglądasz z miłością. Amen.

---

Jezu, Synu Ojca, Ty w odwiecznej swojej mądrości wybrałeś dla mnie niepowtarzalną drogę mojego zbawienia. Przychodzę dziś do Ciebie, aby w Twym Sercu gorejącym ku mnie miłością, zamknąć pytanie o moją ścieżkę życia, a równocześnie o szczęście, jakie dla mnie przewidziałeś. „Ty, Panie, wszystko wiesz. Ty wiesz, że Cie kocham.” Ty wiesz, że niełatwo usłyszeć Twój głos pośród hałasu tego świata. Ale Twoje ciche i pokorne Serce wciąż woła rozpięte na krzyżu: „Pragnę”, tęskniąc za moim sercem. Pomóż mi gorliwie szukać a potem pójść tam, gdzie Miłość pragnie! Daj mi Ducha, który nie wstrzyma mnie przed wypełnieniem Jego Woli! Maryjo, Matko Serca Jezusowego, wyproś mi u Niego tę łaskę, aby „wiosna młodości”, jaką teraz przeżywam zaowocowała dojrzałym wyborem drogi, drogi mojej świętości. Amen.

---

Daj mi Panie łaskę, bym żywo ocenił Twą wolę, bym poznał jasno czym jest powołany. Daj mi tę łaskę, o którą od lat modlę się. Daj mi uczynić stanowczą decyzję w życiu. Daj mi rozum jasny i życie piękne, i pracowite do ostatnich granic, a Ty bądź motorem mej pracy, jej całym motywem. Przyjdź Królestwo Twoje. Bądź chwała Tobie, niech to będzie żywym moim ideałem, celem pracy. Zabierz zupełnie mą wolę i pociągnij mnie do siebie. Boże, serce moje zostawiam otwarte na działanie Twej łaski. Zawsze i w każdej chwili. I czekam Panie i zupełnie oddaję się, Panie, woli Twojej. Przyjdź, Panie, wezwij mnie do winnicy Twojej na pracownika.
(z Pamiętnika bł. Stefana Wincentego Frelichowskiego)

---

Ojcze, spraw, by wśród chrześcijan rozkwitały liczne i święte powołania kapłańskie, które będą podtrzymywały żywą wiarę i strzegły wdzięczną pamięć o Twoim Synu Jezusie poprzez głoszenie Jego słowa i sprawowani Sakramentów, za pomocą których nieustannie odnawiasz Twoich wiernych. Daj nam świętych szafarzy Twojego ołtarza, którzy będą mądrymi i żarliwymi stróżami Eucharystii, Sakramentu najwyższego daru Chrystusa dla zbawienia świata. Powołuj sługi Twego miłosierdzia, którzy poprzez sakrament Pojednania będą rozszerzać radość Twojego przebaczenia. Spraw, Panie, by Kościół przyjmował z radością liczne natchnienia Ducha Twojego Syna i posłuszny Jego wskazaniom troszczył się o powołanie kapłańskie i do życia konsekrowanego. Wspieraj Biskupów, kapłanów i diakonów, osoby konsekrowane i wszystkich ochrzczonych w Chrystusie, aby wiernie wypełniali swoje posłannictwo w służbie Ewangelii. Prosimy o to przez Chrystusa naszego Pana. Amen.
(Benedykt XVI)

---

Maryjo, któraś wspierała pierwszą wspólnotę, gdzie „wszyscy trwali jednomyślnie na modlitwie" (por. Dz 1, 14), do Ciebie się zwracamy, abyś pomagała Kościołowi w stawaniu się dla współczesnego świata ikoną Trójcy Świętej - wymownego znaku miłości Boga do wszystkich ludzi. Wstawiaj się za nami, aby ludowi chrześcijańskiemu nie zabrakło sług Bożej radości - kapłanów, którzy w jedności z ich biskupami, będą wiernie głosić Ewangelię i sprawować sakramenty, zatroszczą się o lud Boży i będą gotowi, by ewangelizować całą ludzkość. Niech także wzrasta liczba osób konsekrowanych, które pójdą pod prąd, realizując rady ewangeliczne ubóstwa, czystości i posłuszeństwa i które w sposób profetyczny świadczyć będą o Chrystusie i o Jego wyzwalającym orędziu zbawienia. Pomóż nam powiedzieć całym życiem: „Oto, Boże, idę pełnić Twoją wolę" (por. Hbr 10, 7).
(Benedykt XVI)

---

Panie Jezu, który powołujesz tego kogo zechcesz, wezwij wielu z nas do pracy dla Ciebie, do pracy z Tobą. Ty, który swoim słowem oświeciłeś tych, których powołałeś, oświeć nas darem wiary w Ciebie. Ty, który wsparłeś powołanych w trudnościach, pomóż przezwyciężyć nasze trudności młodzieży współczesnej. A jeśli powołujesz któregoś z nas, aby poświęcić go w całości dla siebie, niech od samego początku Twoja miłość rozpali to powołanie i pozwoli mu wzrastać i wytrwać aż do końca. I niech się tak stanie. Amen.
(bł. Jan Paweł II)

---

Panie, Ty wezwałeś Apostołów: „Idźcie i ogłaszajcie Dobrą Nowinę wszystkim narodom”. (Wielu usłyszało Twoja Ewangelie, ale do bardzo wielu jeszcze nie dotarła). Daj misjonarzom wielka wiarę i nowy zapal. Pozwól im zanieść światło tam, gdzie panują ciemności, nadzieje tam, gdzie jest rozpacz, miłość tam, gdzie jest nienawiść, wiedze tam, gdzie jej brak, oraz uzdrowienie tam, gdzie choroba sieje spustoszenie. Pomóż im poprowadzić ludzi do pełniejszego życia, w którym rozpoznają oni, ze są Twoimi dziećmi. I jeżeli Panie wołasz mnie albo kogoś z moich ukochanych, aby uczynić z nas Twoich wysłanników, daj nam wiarę do przyjęcia Twego wezwania ze wspaniałomyślnością. Z Maryja, nasza Matka i naszym wzorem, prosimy o te łaskę w Twoje imię. Amen.
(bł. Jan Paweł II)

---

Do Ciebie, Panie, zwracamy się z ufnością! Synu Boży, posłany przez Ojca do ludzi wszystkich czasów i żyjących w każdym zakątku świata! Błagamy Ciebie, za pośrednictwem Maryi, Matki Twojej i Matki naszej: spraw, aby w Kościele nie brakowało powołań, zwłaszcza do szczególnej służby Twemu Królestwu. Jezu, jedyny Zbawicielu człowieka! Modlimy się do Ciebie za naszych braci i za nasze siostry, którzy odpowiedzieli “tak” na Twoje powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego i do misji. Spraw, aby ich życie odnawiało się każdego dnia i stawało się żywą Ewangelią. Panie miłosierny i święty, nadal posyłaj nowych robotników na żniwo Twego Królestwa! Pomagaj tym, których powołujesz, by Cię naśladowali w naszych czasach: spraw, by kontemplując Twoje oblicze, przyjmowali z radością tę przedziwną misję, którą im powierzasz dla dobra Twego Ludu i wszystkich ludzi. Ty, który jesteś Bogiem i żyjesz, i królujesz z Ojcem i Duchem Świętym na wieki wieków. Amen.
(bł. Jan Paweł II)

---

O Jezu, Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby ich uczynić łowcami dusz, pociągnij ku Sobie gorące i szlachetne umysły młodych i uczyń ich Swoimi naśladowcami i Swoimi sługami. Spraw, by dzielili Twoje pragnienie powszechnego odkupienia, dla którego ponawiasz na ołtarzach Swoją Ofiarę. Ty o Panie, który zawsze żyjesz, aby się wstawiać za nami, otwórz przed nimi horyzonty, aby dostrzegli cały świat, w którym wznosi się niema prośba tak wielu braci o światło prawdy i ciepło miłości, by odpowiadając na Twoje wołanie przedłużali tu na ziemi Twoją misję, budowali Twoje Ciało mistyczne - Kościół i byli solą ziemi i światłością świata. Rozszerz, o Panie, Twoje miłościwe wołanie również na wiele serc kobiecych, czystych i wielkodusznych, i wlej w nie pragnienie doskonałości ewangelicznej, oddania się służbie Kościoła oraz braciom potrzebującym pomocy i miłości. Amen.
(Paweł VI)

---

Boże Ojcze Przedwieczny! Boski Twój Syn, którego posłałeś na zbawienie rodzaju ludzkiego, powiedział, że wiele jest dusz, które należy skierować na drogę wiodącą da nieba, że mało jest jednak pracowników. Dlatego kazał nam prosić Cię, jako Pana żniwa na Twej mistycznej roli, abyś posłał robotników ewangelicznych napełnionych duchem Twojej Boskiej miłości. Racz przeto, przez nieskończone miłosierdzie Twoje, przez nieskończone zasługi Jezusa Chrystusa i przez przyczynę Najśw. Maryi Panny, Aniołów i Świętych, ich posłać. Wysłuchaj nas, albowiem idąc za rozkazem Jezusa Chrystusa, zwracamy się do Ciebie teraz i w każdym czasie, i błagamy, aby jak najrychlej stała się jedna Owczarnia i jeden Pasterz. Panie Jezu Chryste, któryś dla odkupienia świata był posłusznym aż do śmierci krzyżowej, i któryś powiedział do swych Apostołów i Uczniów: Wiele jest dusz, które trzeba zbawić, ale mało jest pracowników, proście tedy mego Ojca niebieskiego, aby posłał robotników. Racz udzielić nam tej łaski, abyśmy się mogli modlić w zjednoczeniu z tą intencją, z jaką Ty się modliłeś na ziemi do swego Ojca niebieskiego o zbawienie dusz, i abyśmy byli wysłuchani przez miłosierdzie Boże i przez zasługi Twoje, i przez przyczynę Twej Najświętszej Matki, Maryi, Aniołów i Świętych. Amen.
(św. Wincenty Pallotti)

---

Panie, nasz Boże, Jezus Chrystus pouczał swoich uczniów, że nie mają dawać się obsługiwać, lecz służyć braciom, spraw, aby osoby powołane do służby w Kościele były roztropne w działaniu, przyjazne dla wszystkich, których stawiasz na ich drodze, wierne Ewangelii i oddane dziełom miłosierdzia. Niech swoją siłę czerpią z sakramentów i wytrwałej modlitwy. Spraw, aby Twój Syn, który obmył nogi uczniom napełnił ich duchem pokory i miłości. Amen.

---

Jezu, Dobry Pasterzu, wzbudź we wszystkich wspólnotach parafialnych powołania do kapłaństwa, do diakonatu, do zakonów męskich i żeńskich, do życia świeckiego konsekrowanego i misyjnego, według potrzeb całego świata, który Ty miłujesz i pragniesz zbawić. Tobie powierzamy w szczególności naszą wspólnotę parafialną, stwórz w nas duchowy klimat pierwszych chrześcijan, abyśmy się stali wieczernikiem modlitwy i pełnego miłości przyjęcia Ducha Świętego i Jego darów. Wspieraj naszych pasterzy i wszystkie osoby konsekrowane. Kieruj krokami tych, którzy wielkodusznie odpowiedzieli na Twoje wezwanie i przygotowują się do święceń albo ślubów opartych na radach ewangelicznych. Wejrzyj miłościwie na tylu młodych ludzi dobrze przygotowanych i wezwij ich do naśladowania Ciebie. Pomóż im zrozumieć, że tylko w Tobie będą mogli w pełni urzeczywistnić samych siebie. Zawierzając te wielkie sprawy Twojego Serca możnemu pośrednictwu Maryi, która jest Matką i Wzorem wszystkich powołań, prosimy Cię o podtrzymanie naszej wiary, że Ojciec wysłucha nas, gdy modlimy się o to, o co Ty sam nakazałeś nam prosić. Amen.

---

Panie Jezu, Wiekuisty Kapłanie Nowego Przymierza, Ty przyszedłeś rzucić ogień na ziemię i bardzo pragniesz, aby on już zapłonął, zapal serca młodych ogniem Twojej miłości. Spraw, aby oddani Tobie bez reszty, podjęli ewangeliczną posługę wobec świata tak spragnionego Ciebie. Niech ich gorliwość pociąga wszystkich do Twojego miłującego Serca, gorejącego Ogniska Miłości. Jezu, Ty jesteś Panem żniwa; poślij żniwiarzy na pola ludzkich serc, poślij robotników do Twojej winnicy. Włóż Twoje słowo w ich usta i Twoją miłość w ich serca, aby nieśli Dobrą Nowinę ubogim i uzdrowienie tym, którzy tracą nadzieję. Ustrzeż ich, Panie, od zła wszelkiego; niech nie wchodzą na drogę grzeszników, niech mają upodobanie w Twoich przykazaniach i przynoszą błogosławione owoce wiary, nadziei i miłości. Maryjo, Matko wiernie słuchająca Słowa Życia, wychowawczyni powołań kapłańskich, Twojemu matczynemu Sercu polecamy tych, którzy pragną służyć Twojemu Synowi. Amen.

---

Prosimy Cię, Panie, poślij robotników na swoje żniwo, aby zawsze zachowywano przykazania Twojego Jednorodzonego Syna i wszędzie odnawiano Jego ofiarę. Prosimy Cię, Panie, wejrzyj łaskawie na modlitwy nasze i spraw, aby coraz liczniejsi byli szafarze Twoich tajemnic i zawsze trwali w Twojej miłości. Spraw, prosimy Cię, Panie, aby łaska, o którą prosimy, dodała nam sił i aby wybrani przez Ciebie słudzy odkupienia z czystym sercem służyli Twojej nieskończonej miłości. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

---

Panie Jezu Chryste, jak niegdyś powołałeś Apostołów dla głoszenia Ewangelii, prosimy Cię, poślij i dziś następców Apostołów na żniwo swoje. Udziel im odwagi, mądrości i łaski, aby godnie świadczyli przed ludźmi o Twojej śmierci, Twoim zmartwychwstaniu i Twoim przyjściu w chwale. Pozwól nam za przyczyną Twej Najświętszej Matki, być szermierzami wiary oraz światłem, rozpraszającym obojętność i ciemności grzechu. Który zawsze jesteś z nami. Amen.

---

Jezu Chryste, spójrz na dzisiejszy świat. Jest tyle potrzebujących dusz, a lekarzy wciąż mało. Obdarz Kościół święty licznymi zastępami kapłanów, którzy Twoją mocą ratować będą zagubione dusze od wiecznego potępienia. Ty widzisz, jak wiele jest na świecie zła. Spraw, by rozwijały się zgromadzenia zakonne, które nieustanną modlitwą i pracą wspomagałyby ludzi w dążeniu do świętości i wypraszałyby potrzebne łaski. Amen.

---

Panie Jezu, Ty chcesz, abyśmy naszymi prośbami współdziałali z Tobą, który wzywasz mężczyzn i kobiety, by poświęcili się Tobie na służbę. Kiedy zanosimy prośby, Ty dzielisz się z nami gorącym pragnieniem, by na świat cały posłać świadków ewangelicznej radości. Błagamy Cię więc, o Panie, daj Kościołowi wielu powołanych, niech będą jego życiem i siłą, niech niosą na krańce świata Twoje zbawienie. Błagamy Cię więc, o Panie, niech głos Twój przeniknie serca młodych, niech wielu z nich pociągnie do Twojego Cudownego dzieła.

---

Panie Boże, Wiekuisty Ojcze, otwórz serca młodych ludzi i pociągnij ich ku sobie, aby stali się łowcami dusz. Ty, o Panie, który zawsze żyjesz, aby wstawiać się za nami otwórz przed nimi horyzonty, by dostrzegli cały świat, w którym wznosi się niema prośba tak wielu braci i sióstr o światło prawdy i ciepło miłości. Spraw, by przedłużali na ziemi Twoją misję. Spojrzyj Panie także na wiele serc kobiecych, czystych i wielkodusznych. Wlej w nie pragnienie doskonałości ewangelicznej i oddania się służbie Kościołowi oraz braciom potrzebującym pomocy i miłości. Amen.

---

Jezu Chryste, Ty wezwałeś swych uczniów, aby porzucili wszystko i poszli za Tobą. Spraw, aby wielu za ich przykładem mogło opuścić to co ziemskie i dążyć do tego co boskie. Prosimy Cię o liczne powołania kapłańskie i zakonne, aby nigdy nie zabrakło robotników w winnicy Pańskiej. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

---

Boże Wszechmocny, Stwórco wszelkiego życia, któryś poprzez mękę swego Syna odkupił świat, spójrz na Twój lud, zagubiony jak owca, bez siły przewodniej, którą szatan tłamsi. Daj, Panie, mocy swemu narodowi. Poprzez Swój Kościół w serce wspólnoty wstaw szeregi nowych Pasterzy Jezusa, by Twe stworzenia znały głos swego Pana. Boże Jedyny, poślij na pole rolników, co plon mają zebrać w żniw czasie. Padnijmy przed Synem Bożym w pokorze na kolanach, prośmy o nowych pasterzy, co owce pańskie na wieczne pastwisko prowadzić będą. Niech silnych rąk nigdy nie zabraknie, by Krzyż Pański podtrzymywać i słabość ludzką miażdżyć, by siłą Ducha Świętego, uczeni w Piśmie Twym wiernym moc Ewangelii dali. Armię bez mieczy stwórz wielką, co Słowo Pańskie ich tarczą, modlitwa siłę ma wielką i dobroć przykładną na wieki. Pozwól nauczycielom, co ich wybrałeś, Panie, chrzcić wodą dzieci i pogan, niech świat pamięta o Tobie o zna Cię ostatni człowiek.

---

Panie Jezu Chryste, Ty obdarowałeś szczególnym powołaniem apostołów, którzy głosili orędzie Dobrej Nowiny o zbawieniu całemu światu. Spójrz Panie na potrzeby współczesnego świata i wezwij wielu młodych ludzi na Twoją apostolską służbę w stanie kapłańskim i zakonnym. Daj im odczuć ogrom Twojej miłości, jaką będą mogli doświadczyć szukając Ciebie w drugim człowieku, zwłaszcza w ubogim, cierpiącym, załamanym, zagubionym, nie znającym sensu życia, pogrążonym w nałogach. Jezu, wyzwól ich wolność, aby nie zważali na trudności i idąc za Twoim wezwaniem wspaniałomyślnie i z radością oddali Tobie swoje życie, przez wierną służbę tym, do których ich poślesz. Matko Najświętsza oddaję Ci w Twą matczyną opiekę wszystkich powołanych do kapłaństwa i życia zakonnego. Niechaj będą oddani sprawie Bożego królestwa na wzór Twojego oddania się woli Bożej w swym ziemskim życiu.

---

O Jezu, który z głębi swego Boskiego Serca, pełnego troskliwości, głęboko współczujesz z biedną ludzkością i troszczysz się o to, kto ma ją wieść ku światłu i życiu wiecznemu poprzez cierniste szlaki tej ziemi, - Panie, co czynisz z duchów anielskich i z kapłanów twoich jakoby płomienie ogniste, - ześlij ludowi, który jest twoim i twoim pozostać pragnie, licznych kapłanów wyposażonych w Sprawiedliwość, aby byli radością świętych twoich. Panie, Ty znasz serca wszystkich, wskaż przeto wybranych, którym byś powierzył wzniosły urząd prawdy i miłości. Oświeć ich umysł, aby poznali nieocenioną łaskę Boskiego twego wezwania. Wzmocnij wolę, by ich nie pokonała słabość i rozkosz ludzka, aby nie popadli w miękkość próżnego używania i nie stoczyli się na niziny, okryte oparami ludzkich namiętności. Spraw, by nie lękali się ofiar, lecz rozwinęli swe skrzydła do prawdziwie orlich wzlotów, ku pogodnym i świetlanym wyżynom wiecznego kapłaństwa. Przekonaj ich rodziców, że wielką i niezrównanie piękną ofiarą jest poświęcić Tobie swe dzieci. Udziel im siły do złożenia Bogu żertwy własnych uczuć i zamiarów na przyszłość. Natchnij dusze hojne skuteczną ofiarnością dla ubogich wybrańców twoich, by ubóstwo nie było im przeszkodą w pójściu za twoim powołaniem. Wychowawcom daj światło, potrzebne do pielęgnowania w ich sercach delikatnego szczepu powołania, aż do dnia, w którym czystym i gorącym sercem przystąpią do twoich świętych ołtarzy. Niechaj będą, o Jezu, prawdziwymi aniołami ludu twego. Aniołami czystymi, na pierwszym miejscu stawiającymi twoją Boską miłość nad wszelką inną, choćby czystą i świętą, ale ziemską i przyrodzoną. Niech będą aniołami miłości, wyrzekającymi się szczęścia tworzenia ziemskiej rodziny, w zamian za inne wyższe ojcostwo i pasterstwo. Niechaj szczególnie miłują maluczkich i nieszczęśliwych, udręczonych i opuszczonych. Niechaj będą aniołami światłości, jaśniejącymi przed umysłami ludzkimi żywą wiarą w Ciebie, jak gwiazdy zaranne. Niechaj będą aniołami ofiary, jak płomień całopalenia wyniszczającymi się dla dobra swych braci. Niechaj będą aniołami rady i pokrzepienia, pociechą w cierpieniach, podtrzymaniem w walkach, sterem w udrękach i wątpliwościach, jasnym drogowskazem na drodze cnoty i obowiązku. Niech będą aniołami łaski, która oczyszcza i podnosi dusze, prowadząc je do zjednoczenia z Tobą przez uczestnictwo w Chlebie żywota. Niech będą aniołami pokoju, jawiącymi się w ostatniej chwili, by wlać w dusze niewysłowione pragnienie twojej słodkiej miłości, aniołami przygotowującymi je na porywający, Boski pocałunek u progu niebieskich podwoi, gdzie Ty, Panie, jesteś światłością i nieskończoną radością serc po wszystkie wieki wieków. Amen.
(Pius XII)

---

Panie Jezu Chryste, który dla zbawienia świata stałeś się posłuszny aż do śmierci, a swoim uczniom powiedziałeś: proście Pana żniwa, aby posłał robotników na żniwo swoje, spraw łaskawie, abyśmy mogli odprawić te modlitwy w zjednoczeniu z tą Boską intencją, z jaką Ty modliłeś się do swojego Ojca oraz abyśmy stali się godnymi wysłuchania nas przez Twoje nieskończone miłosierdzie, przez zasługi i przyczynę Najświętszej Maryi Panny, Twojej Matki, i wszystkich świętych.
Chryste, Zbawicielu rodzaju ludzkiego,
- poślij robotników na żniwo swoje.
Chryste, Oczekiwanie i Zbawienie rodzaju ludzkiego,
Chryste, Wodzu i Bramo rodzaju ludzkiego,
Chryste, Nauczycielu i Doktorze rodzaju ludzkiego,
Chryste, Drogo i Prawdo rodzaju ludzkiego,
Chryste, Pośredniku i Obrońco rodzaju ludzkiego,
Chryste, Ojcze i Lekarzu rodzaju ludzkiego,
Chryste, któryś pod przewodnictwem gwiazdy objawił się narodom,
Chryste, któryś został posłany, aby przepowiadać Ewangelię ubogim,
Chryste, któryś swoich Apostołów uczynił rybakami ludzi,
Chryste, któryś obchodził nauczając wszystkie miasta i miasteczka,
Chryste, któryś wyznał, że Twoim pokarmem jest nawrócenie dusz,
Chryste, któryś chciał, aby Twoi uczniowie byli światłem świata,
Chryste, któryś robotników, cały dzień próżnujących, jeszcze o godzinie jedenastej posłał do swojej winnicy, Chryste, któryś świętemu Piotrowi Apostołowi i jego następcom przekazał najwyższą władzę związywania i rozwiązywania,
Chryste, któryś z prześladowcy Szawła uczynił Naczynie wybrane i Doktora narodów,
Chryste, któryś posłał swoich uczniów, dokąd sam przyjść miałeś,
Chryste, któryś nakazał przepowiadać Ewangelię wszelkiemu stworzeniu,
Chryste, któryś powiedział, że masz jeszcze inne owce, które chcesz przyprowadzić do Twojej Owczarni,
Chryste, któryś żądał od swojego Ojca, aby Ci dał narody w dziedzictwo, a krańce ziemi w posiadanie,
Chryste, któryś Najczystszą swoją Matkę ustanowił Panią i Królową Apostołów,
Chryste, przez najświętsze tajemnice odkupienia ludzkiego oraz przez zasługi i przyczynę Maryi Panny, bez grzechu poczętej i wszystkich Świętych.

Zbaw, Panie, sługi swoje.
I objaw Imię Twoje wszystkim narodom.

Módlmy się: Boże, któryś zjednoczył wszystkie narody w wyznawaniu Twojego Imienia, daj nam, abyśmy chcieli i mogli wykonać to, co nakazujesz, tak iżby lud, wezwany do wieczności, kierował się jedną wiarą w umysłach i jedną miłością w uczynkach. Boże, Rządco i Pasterzu wiernych, racz łaskawie wejrzeć na Sługę Twego, papieża N., którego ustanowiłeś Pasterzem Twojego Kościoła. Daj mu, prosimy, tak przewodzić powierzonym sobie Kościołowi słowem i przykładem, aby z powierzonym sobie ludem doszedł do życia wiecznego. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
(św. Wincenty Pallotti)

Przy rozeznawaniu powołania pojawia się wiele pytań wynikających ze świadomości własnych problemów i doświadczeń, nie zawsze pozytywnych. Czasem dopiero wtedy, w tym okresie życia i właśnie w okolicznościach zaistniałego pytania o powołanie wychodzą na jaw problemy, których wcześniej nie umiało się nazwać, czy w ogóle zauważyć. Jeśli potrzebujesz pomocy fachowca warto szukać psychologa, który sam jest człowiekiem wierzącym i wobec sprawy szukania powołania będzie mógł pomóc także własnym doświadczeniem wiary, a przynajmniej nie podważy i nie pomiesza niczego w świecie wyznawanych wartości. Polecamy psychologów zrzeszonych w Stowarzyszeniu Psychologów Chrześcijańskich. Kontakty znajdziesz na stronie: www.spch.pl

Rytm życia zakonników wyznacza klasztorny dzwon. Pierwszy raz odzywa się na pobudkę. Wstajemy wcześnie. Godzina zależy od specyfiki prac duszpasterskich w danym klasztorze, ale zasadniczo w większości klasztorów jest to między 5.00 a 6.00. W klasztorze leśniowskim zachował się zwyczaj, według którego dzwonnik po budzeniu dzwonem puka do drzwi każdej celi i woła zakonnym pozdrowieniem: "Ave Maria", na co mieszkaniec celi odpowiada tym samym pozdrowieniem, potwierdzając, że już nie śpi.

Drugi dzwon wzywa na modlitwy do chóru klasztornego (kaplicy). Tam każdy zajmuje swoje miejsce według precedencji, tj. kolejności powołania. Najmłodsi z przodu, przełożeni w ostatnich ławkach. Rozpoczynają się modlitwy: modlitwy wstępne na rozpoczęcie dnia, Jutrznia, półgodzinne rozmyślanie, tj. medytacja biblijna. Modlitwy odmawiane są w recto tono (śpiew na jednym tonie), w niektórych klasztorach z towarzyszeniem organów. O godz. 7.00 wspólna Msza św. konwentualna.

Śniadanie w refektarzu każdy spożywa indywidualnie, pozostałe posiłki są wspólnotowe.

Po śniadaniu jest czas na posługi duszpasterskie i pracę. Te również zależą od specyfiki klasztoru. W sanktuariach przyjmuje się grupy, dyżuruje w konfesjonale, w parafiach ojcowie idą na katechezę szkolną, do kancelarii, w odwiedziny do chorych z posługą sakramentalną itp. Bracia podejmują pracę w kuchni, ogrodzie, gospodarstwie.

W południe dzwon znów wzywa na modlitwy do chóru: Anioł Pański i Godzina czytań.

Po modlitwach wszyscy udają się do refektarza na obiad. Modlitwy przed posiłkiem prowadzi przeor. Potem jeden z zakonników odczytuje z lektorium fragment Pisma św., aby przypomnieć, że "nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych" (Mt 4,4). Obiad może być spożywany w milczeniu, lub przy słuchaniu lektury, tj. książki o tematyce duchowej czytanej przez lektora. Lektura jest słuchana także w milczeniu. Ojciec przeor może zwolnić z milczenia, wypowiada wtedy wezwanie: "Błogosławmy Panu", na co wszyscy odpowiadają: "Bogu niech będą dzięki". Portatorzy podają posiłki do stołów (także według precedencji). Pierwszy dzwonek oznacza, że powoli kończymy obiad, na drugi dzwonek wszyscy wstają i ojciec przeor prowdzi modlitwę po posiłku.

Z refektarza wszyscy idą w procesji do kościoła lub do chóru. W kapturach na głowie i ze śpiewem pieśni zaintonowanej przez kantora. W kościele odprawia sie krótkie nawiedzenie Najświetszego Sakramentu.

Po obiedzie jest czas na wspólną rekreację - odpoczynek, rozmowy, spacer.

Po południu powrót do prac (podobnie jak po śniadaniu).

Pracę kończy znowu głos dzwonu. Tym razem wzywa na Nieszpory do chóru, po nich Wezwania do św. Pawła Pustelnika.

Kolacja jest spożywana według tych samych zwyczajów co przy obiedzie. Różnicę stanowi czytanie po Piśmie św. martyrologium rzymskiego (żywotów świętych i błogosławionych, których wspomnienia przypadają w nastepnym dniu) i konstytucji zakonnych.

Po kolacji Kompleta - liturgiczna modlitwa na zakończenie dnia. Przed nią ojciec przeor odczytuje nekrolog zakonny (rocznice śmierci naszych współbraci z ostatnich dwustu lat, które przypadają w następnym dniu) i prowadzi modlitwę za zmarłych.

Apel Jasnogórski o 21.00 rozpoczyna czas silentium sacrum, które trwa do porannych modlitw. W klasztorze nowicjackim zachowuje się zupełne milczenie. W innych klasztorach nie jest to milczenie, ale po prostu cisza, która ma pomóc w przygotowaniu się do porannego rozmyślania (lectio). W niektórych klasztorach trwa w tym czasie także adoracja Najświętszego Sakramentu.

Oczywiście są to ramowe zasady dnia paulińskiego. Szczególy programu dnia różnią się między sobą w poszczególnych klasztorach. Jednak różnice dotyczą zasadniczo godzin poszczególnych punktów programu. Czasami Godzina Czytań jest odmawiana razem z Jutrznią a Modlitwa w ciągu dnia jako nawiedzenie po obiedzie. Także Msza św. czasem jest odprawiana o innej porze, np. ze względu na jakieś uroczystości.

Miejscem zamieszkania, modlitwy i pracy zakonników są klasztory, w których istotną wagę przykłada się do życia wspólnotowego. Szczególnie widać to we wspólnocie modlitwy, posiłków, wypoczynku i zaangażowania w pracę duszpasterską. W ten sposób realizujemy życie w jedności, którego wzór mamy w samej Trójcy Świętej.

Życie zakonne w klasztorze oparte jest o konkretny rytm dnia, wyznaczany przez wspólnotową modlitwę brewiarzową, na której nasi zakonnicy zbierają się kilka razy na dzień. Obok modlitwy ważnym czynnikiem wpływającym na dynamikę konkretnego domu zakonnego jest praca, szczególnie praca duszpasterska.

Każdy klasztor, mimo tego samego charyzmatu paulińskiego, posiada swoją specyfikę duszpasterską. Szczególny charakter posiada narodowe sanktuarium na Jasnej Górze w Częstochowie. Ruch pielgrzymi spowodował otwarcie zakonu na potrzeby przybywających pielgrzymów. Otacza się ich troską duszpasterską przepowiadając Słowo Boże, sprawując sakrament Eucharystii i poświęcając swój czas w konfesjonale.

Wiele paulińskich klasztorów w Polsce i poza jej granicami, to również sanktuaria maryjne, choć mniej znane; do nich pielgrzymują wierni z okolicznych miejscowości. Często praca sanktuaryjna w danym klasztorze jest połączona z pracą katechetyczną w szkole. Otwarcie się na znaki czasu i potrzeby Kościoła spowodowało podjęcie przez zakon również pracy parafialnej. Są więc też klasztory, które nie są sanktuariami. Ojcowie i bracia żyjąc w takim klasztorze podejmują obowiązki wynikające z wyzwań parafii, przewodniczą grupom duszpasterskim w parafii, katechizują w szkole, troszczą się o dobro wiary swoich parafian.

Ważnym wymiarem w życiu klasztornym jest rekreacja, czyli czas odpoczynku we wspólnocie zakonnej, czas dzielenia się doświadczeniem, czas wspólnej radości. W programie dnia każdego klasztoru przewidziane są wspólne spotkania, by wymienić poglądy, porozmawiać, a gdy trzeba, to pomóc słowem współbratu, podnieść na duchu. Jest to konieczny wymiar wspólnoty i formacji ludzkiej każdego zakonnika. Jak w każdej rodzinie, tak i w zakonie nie może być pominięty ten element życia wspólnotowego.

Informacje i zapisy na stronie:

www.pdm.paulini.pl